İlkokula başlayan öğrenciler ve öğrenci velilerinin hayatına yeni bir kavram giriyor. Ev ödevi... Tahmin edileceği üzere birçok veli ve öğrenci bu yeni normale adapte olmakta güçlük çekiyor. Öğrencilerin ödevini yapmak istememesi, velinin ödevin tamamlanması konusunda ısrarcı tavrı hatta direnen öğrenci karşısında da gerilmesi ve çatışma boyutuna kadar ulaşan bir süreçten bahsediyoruz.

Başlığımıza dönelim. Ödev ne değildir? Ödev, veli ve öğrenciyi karşı karşıya getirerek ilişkileri zedeleyen, tatsız anlara sebebiyet veren bir görevlendirme değildir hatta anne babanın aktif, çocuğun pasif bir şekilde görevi tamamlama süreci hiç değildir. Ödev sürecinin takibi metoduna uygun bir şekilde gerçekleştiğinde, yukarıda bahsi geçen hiçbir olumsuz durum yaşanmamakla beraber öğrencinin de akademik durumu hakkında gerçekçi tespitlerde bulunulabilir.

Ödev sürecinin takibi metoduna uygun bir şekilde gerçekleştiğinde yetişkinler zorlanmazlar. Peki bu nasıl mümkün? Öncelikle günümüz anne babaları arasında yaygın bir ‘’yanlış inanış’’ var. Çocukların yapması gereken en basit işleri dahi kendileri yaparak, onların karşılaştıkları problemleri kendilerini siper edercesine çözme gayreti içerisinde olduklarında çocuklarına en büyük ‘’iyiliği’’ yaptıklarına ve doğru anne/baba figürü olduklarına inanıyorlar. Bu yaygın inanış toplumumuzda yadsınamayacak kadar fazla olduğu için, çocuklar küçük yaştan itibaren hiçbir zorluk ile baş etmek istemiyor ve herhangi bir sorumluluk almıyor. Çünkü sebat etme yetileri desteklenmedi ve gelişmedi. Hal böyle olunca, okuldan verilen ödevlerde de annenin babanın ilgi ve desteğine ‘’bağımlı’’ çocuklar türüyor. Anne baba da çocukta gerekli çabayı göremeyince ilk olumsuzluk patlak veriyor. Çatışma ve ilişkilerin zedelenmesi.

Bu olumsuzlukla karşılaşılmaması adına yapılması gereken şeyler düşünülürse çocuğun değil ebeveynin yöntem değiştirmesi gerekiyor.

İkinci husus yetişkinin, çocuğun yerine ödev yapması. Bu önce çocuğa sonra da ebeveynin kendisine yaptığı bir aldatmaca. Çünkü öğrenci takibi olan her öğretmen öğrencisinin neyi ne kadar anladığını ve yapabileceğini bilir. Ödev sayfaları boş olduğunda da öğretmen, öğrencisinin konuyu anlamadığını daha net görebilir ve gerçekçi bir akademik değerlendirme yapma imkanı bulur. Bu durum hem veli hem de öğretmenin durumu daha objektif bir şekilde değerlendirmesine imkan tanır.

Peki ödev gerekli midir? Bu soruya yönelik çeşitli görüşler hakim. Halihazırda ödev kesinlikle gereklidir ya da ödev kesinlikle gerekli değildir şeklinde kesin ve net bir ifade ile karşılaşmadım. Ancak kanımca bilimsel araştırmalar çerçevesinde nitelikli ödevin, kalıcı öğrenmeyi arttırdığı ve konu hakkında derinleşmede fayda sağlamada etkili bir araç olduğu düşünülürse ödeve gerek yoktur demek zor.

Burada ödevin gerekliliğin tartışılma sebebi yine kanımca, sınıflarda geleneksel metotla ders işlenmesi sonucu her öğrencinin seviyelerine bağlı olarak ihtiyaçlarının farklı olması durumu.

Ortak bir müfredat çerçevesinde ilerlendiğinde kimi öğrencinin konuyu tekrar etmesine (ödeve) ihtiyacı olurken kimi öğrenci de anlama ve kavramada hızlı olduğundan bir sonraki konu ile çalışmaya ya da ödev için verilen konuda (gerekli ise) derinleşmeye ihtiyaç duyuyor.

Bu bağlamda öğrenci ihtiyaçları doğrultusunda ödevler hazırlanması (en azından öğrencileri gruplara ayırarak) ve görev verilmesi daha işlevsel gibi gözüküyor.